Fotografie / Tyler Mitchell
De optimistische fotografie van Tyler Mitchell
Het begon allemaal een paar jaar geleden tijdens een bezoek aan Cuba, zegt Tyler Mitchell. De mix van verschillende culturen. De relaxte levensstijl. De zon. Maar vooral: de kleuren! Geel, groen, blauw, roze. „Alles in dat fantastische, zorgeloze pastel. Vanaf dat moment begon ik kleur als een structuur, als een element in mijn werk te gebruiken. Met kleur, liefst in dat mierzoete pastel, creëer ik een utopische setting – voornamelijk zwarte mannen en vrouwen in hun eigen kleurrijke, unieke universum.”
Tyler Mitchell (24) belt vanuit Londen, waar hij net is gearriveerd vanuit zijn woonplaats New York, en zal een dag later in het vliegtuig stappen voor een fotoshoot in Toledo (Spanje). Sinds Mitchell vorig jaar als eerste zwarte fotograaf sinds het 126-jarige bestaan van de Amerikaanse Vogue de cover fotografeerde, met Beyoncé als model, vliegt hij de wereld over voor opdrachten, discussies en lezingen. Onlangs nog fotografeerde hij Vogue-hoofdredacteur Anna Wintour voor The Guardian. Daarmee is Wintour, naast Kendall Jenner, die onlangs voor een campagne van Calvin Klein poseerde, overigens een van de weinige witte mensen voor zijn lens. Vaker werkt Mitchell met zwarte modellen, zoals Ugbad Abdi (voor Vogue) en Adut Akech (voor Le Monde), of met Stephan James en Kiki Layne, de hoofdrolspelers uit de James Baldwin-verfilming If Beale Street could Talk (voor Vogue).
Mitchell had vóór zijn grote doorbraak al een indrukwekkend cv, zeker voor zijn leeftijd. Hij publiceerde zijn werk voor media als I-D Magazine en Dazed Digital en werkte voor Givenchy en Teen Vogue. Nadat Wintour in januari 2018 de samenwerking met de van seksuele intimidatie verdachte fotografen Bruce Weber en Mario Testino on hold zette, leek dat de deur open te zetten voor nieuw fotografietalent. Zeker toen in februari beschuldigingen volgden tegen fotograaf Patrick Demarchelier en Vogue ook Terry Richardson in de ban had gedaan.
Een groep jonge, zwarte mannen wordt al snel geassocieerd met iets bedreigends, ook als ze gewoon, heel onschuldig, lol hebben
licht en luchtig
De beelden van Mitchell worden gekenmerkt door een „optimistische energie”, zoals hij het zelf formuleert. „Ik groeide op met foto’s van bijvoorbeeld Ryan McGinley, die jonge, mooie mensen laat zien die op een vrije en zorgeloze manier plezier hebben. Maar ze zijn allemaal wit. Dit soort beelden kenden we niet van zwarte mensen. Een groep jonge, zwarte mannen wordt al snel geassocieerd met iets bedreigends, ook als ze gewoon, heel onschuldig, lol hebben.”
Zeker in zijn vrije werk is Mitchell bezig met de positie van het zwarte lichaam in de beeldcultuur. Alhoewel hij uitdrukkelijk zegt „geen activist” te zijn, zitten in de twee video’s die hij in zijn allereerste solo-expositie in Foam vertoont boodschappen tegen racisme en politiegeweld.
„In de video Chasing Pink, Found Red hoor je audio-commentaar van mensen die vertellen over hun ervaringen met racisme en vooroordelen. De beelden eronder, van jonge, zwarte mensen, zijn daarentegen juist vrolijk en kleurrijk, licht en luchtig. Ik wil geen zwaarte. Ik wil niet dat mijn beelden oproepen tot verdeeldheid. Ik wil dat ze een boodschap in zich dragen van verbinding, van hoop.”